Ik zie dat ik begin november mijn laatste blog plaatste. Daar is wel een verklaring voor hoor: het was een beetje druk. Daarom hierbij een kleine update op de laatste dag van het jaar.
In de maand november werden we vereerd met maar liefst drie verschillende bezoekjes uit Nederland (het was temperature wise natuurlijk een goede maand). En, aangezien mijn neefje en zijn vriendin het laatste weekend van oktober al in town waren, betekende dit dat vier weekenden in het teken stonden van Nederlandse gasten.
Ik blijf het bijzonder vinden dat mensen de moeite nemen om naar NYC te vliegen en we voelen ons dan ook echt vereerd met de bezoekjes (die altijd héél gezellig zijn). Tegelijkertijd heb ik altijd het gevoel twee weken (of weekenden) in één te proppen.
Veel bezoek zagen we op donderdagavond, vrijdagavond en het weekend. En dat levert dan ongeveer het volgende schema op. Werken, huis schoonmaken (doen anderen dit ook altijd voor bezoek?), boodschappen, visitors die komen eten en ons huis bekijken. Werken, ’s avonds naar een sportwedstrijd/stand-upcomedy /Broadway show, slapen, dagje samen wandelen in de stad, naar een event, ergens wat eten, slapen, misschien een wasje draaien (waarschijnlijk niet), misschien sporten, ergens brunchen met bezoek, paar boodschappen doen (want: morgen weer werken). Bijkomen.
Een Amerikaanse kennis, die ik vorig jaar een paar weken na aankomst sprak, vertelde het me al (ze had zelf in Zuid-Korea gewoond). “Yeah, this always happens. When people visit, you just put your whole life on hold.” Helemaal waar. Maar ja, ook gezellig.
In de overige weekenden, maakten we tripjes out of town. Zo vertrokken we eind november voor een lang weekend naar de Pocono Mountains voor een weekendje ‘Friendsgiving’. Met elf Nederlanders (en een Belg) verbleven we in een huis in het bos. Spelletjes, lekker eten (er werd een echte kalkoen bereid), wandelen, een beetje rondhangen, naar een shooting range en zelfs een pubquiz.
Sommigen van de groep had ik nog nooit ontmoet. Maar, zoals ik al eerder al eens schreef: expats hebben meestal geen familie in de buurt (veel Amerikanen bezoeken hun familie met Thanksgiving). En toen dit plan vorm kreeg, werd de groep daarom al snel groter.
Dan blijven er nog een paar weekenden over van 2022, die we zelf dan weer vol hadden gepland. We gingen drie dagen naar Miami, verbleven een lang weekend in New Orleans en zijn net een paar dagen terug uit een winters Vermont. ‘Drok zeg’, zou mijn moeder op z’n Drents zeggen. En dat was het eigenlijk ook wel, maar ja: nu we er toch (nog) zijn hé?
Dit was dan officieel mijn laatste verhaal van 2022. Een fijne jaarwisseling en liefs uit New York City!