28 januari 2022 – Wellicht is deze bekentenis welk heel erg millenial, maar in Nederland vond ik het heerlijk om ’s avonds op de bank neer te ploffen en naar een talkshow te kijken. Of een sportwedstrijd. Favoriet: Champions League-voetbal. Uiteraard afhankelijk van het tijdstip en of ik wakker was (en bleef, maar dat is aan ander verhaal). Tv kijken stond kortom gelijk aan moeiteloos ontspannen.
Toen we naar New York vertrokken, dacht ik dat ik hier vast hetzelfde zou gaan doen. Ook leek het me een makkelijke manier om snel meer over het land te leren. Maar dat bleek niet helemaal het geval. Hoewel we in september een tv kochten en een pakket afsloten voor internet en tv, zijn de keren (tot ongeveer een paar weken geleden) dat we ook daadwerkelijk naar iets keken, bijna nog op twee handen te tellen. De coach die ik sprak via KPMG voorspelde dit al: de eerste tijd heb je hier helemaal geen zin in en is het zelfs vermoeiend om tv te kijken.
Want dat het hard werken is om naar iets te kijken wat je niet kent, kan plaatsen of volgt, daar kwam ik vrij snel achter. Zo ken ik de regels van de grote sporten (American Football, Ice Hockey, Honkbal) eigenlijk gewoon niet. De entourage van de sportwedstrijden is fantastisch om te zien, maar ik zit eerlijk gezegd continu met een frons in mijn voorhoofd mij af te vragen waarom de scheidsrechter fluit, de bal een bepaalde kant op wordt gegooid, een punt telt, de bal plotseling tussen de palen wordt geschoten of het spel nu weer wordt stilgelegd.
Hetzelfde geldt voor actualiteitenprogramma’s. Als geboren en getogen Nederlander ‘snap’ je de kleinste nuances die aan talkshowtafel worden gemaakt moeiteloos. Als je vervolgens naar een talkshow kijkt en de desbetreffende gouverneur niet kent, geen idee hebt wie de expert is die nu weer wat komt vertellen of een grap niet volgt, dan voelt dat toch een beetje sneu.
Maar zoals dus al werd voorspeld door de expat coach, was dit eigenlijk niet zo vreemd. Omdat je in het begin zo druk bent (bewust en onbewust) met überhaupt een beetje uitvogelen hoe het dagelijks leven gaat, ben je aan het einde van de dag simpelweg moe. En om heel eerlijk te zijn, keken we daarom voornamelijk naar shows op Netflix. Lekker ontspannen.
Een bevriende Nederlandse expat raadde gelukkig een tijdje geleden de ‘Amerika Podcast’ aan. Deze bleek voor mij een schot in de roos: wel een keer per week de Amerikaanse actualiteiten, maar prettig uitgelegd door twee Nederlandse journalisten: Bernard Hammelburg en Jan Postma. Tijdens de afleveringen van een uur nemen ze je mee in in wat er die week is gebeurd en ‘kijken ze in de Amerikaanse ziel’. Echt een aanrader voor wie het leukt vindt om het nieuws over Amerika te volgen!
Daarnaast gaat hier tegenwoordig iets vaker de tv aan. Favoriet op dit moment is tijdens prime time (ja we eten hier zeker op de bank ;)), heen en weer zappen tussen FOX News, CNN en NBC News. Het is fascinerend om te zien hoe nieuwsitems soms per kanaal (bijna) tegenovergesteld worden benaderend. Daarnaast hebben de uitzendingen een hoger entertainment niveau: de anchor lijkt soms bijna een comedian (denk: Arjan Lubach-stijl). Ten slotte zien we in bijna elk reclame blok een ad voor medicijnen voorbijkomen (dit mag in Nederland geloof ik niet).
Heel veel meer heb ik op dit moment eigenlijk nog niet te vertellen over de Amerikaanse tv-cultuur. Misschien komt dat over een paar maanden wel. Voor nu zie ik het feit dat we iets vaker tv kijken maar als een teken dat ons leven na bijna vijf maanden een beetje normaler begint te voelen.