8 december 2021 – Als je het in je hoofd haalt om internationaal te verhuizen, dan kom je op een gegeven moment in aanraking met de bureaucratie van het land waar je naartoe gaat. Nu is het invullen van papieren, bellen van helpdesks en zitten in wachtruimtes absoluut geen hobby van mij. Maar: “hoe erg kan het zijn, het is Amerika!”, was mijn (enigszins naïeve) aanname, voordat we vertrokken. Spoiler alert: best wel erg. Aan de andere kant: je houdt er rekening mee, en je dealt er gewoon mee.
Allereerst maakten de inreisbeperkingen voor buitenlandse werknemers, ingevoerd door meneer Trump (America first), het vrijwel onmogelijk om een visum aan te vragen. Het consulaat in Amsterdam gaf simpelweg geen afspraken uit. Gelukkig checkte Jasper, toch echt de punctuele van ons twee, om klokslag twaalf uur 1 april 2021 (de dag dat de inreisbeperkingen vervielen) de agenda van het consulaat. Er verscheen één timeslot in juni. Dat was nog net op tijd, waardoor we in september konden vertrekken.
Via de Facebookpagina ‘Nederlanders in New York’ zag ik dat het niet iedereen gelukt was om op tijd een afspraak te maken. Maar zoals het Nederlanders betaamt, werden er binnen no time interessante sluiproutes gevonden: zo bleek het nog mogelijk om afspraken te maken in Brussel, Duitsland en kon je zelfs naar Curaçao vliegen om (alsnog) een visum aan te vragen.
Nadat deze horde genomen was, vertelde Betsy ons op onze eerste dag in New York dat het aanvragen van een social security card, erg belangrijk was. Zo heb je deze kaart nodig voor het aanvragen van een rijbewijs, doen van belastingaangifte, maar ook autopays in te stellen bij je bank (zie vorig blog). De instructie die ze ons vervolgens gaf om de kaart aan te vragen, vonden we bijzonder. We moesten de eerstvolgende maandag precies om 09:00 uur bellen voor een afspraak. Niet eerder, niet later.
Aangezien ik degene van ons twee was zonder werk, heb ik vervolgens 20 september 2021 in totaal zeven uur doorgebracht met twee telefoons die in de wacht hingen. Om de paar minuten zei een computerstem iets als “het is druk, de volgende agent komt zo snel mogelijk bij je!”. Er was geloof ik geen muziekje. Ik weet het niet eens precies meer. Waarschijnlijk verdrongen. Nadat ik een hele ochtend in de wacht had doorgebracht, besloot ik Betsy te vragen of er echt niet iets was wat ik anders kon doen. Dat bleek niet te kunnen. “Please don’t give up, it may be a long wait, but this is the only way to get an SSN appointment”, waren de bemoedigende woorden die ze mailde.
De verbinding werd precies om 16:00 uur verbroken. Mission not complete. Natuurlijk probeerde ik op dinsdag alsnog een afspraak te maken. In duidelijk taal werd mij verteld dat ik de volgende maandag een nieuwe poging kon wagen (…). Betsy vond het erg vervelend voor ons, maar volgende week zou het vast lukken. Tot er een paar dagen een mailtje volgde. Ze had ‘on our behalf’ een afspraak kunnen regelen. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen? Dat weet ik nog steeds niet.
Dan mijn werkvergunning. Toen we vertrokken, was het duidelijk dat ik als expat partner een tijdje niet mocht werken. Namelijk totdat ik een EAD (werkvergunning) kreeg. De wachttijd zou wat langer zijn door corona: drie tot zes maanden. Maar dat vond ik nog te overzien. Half oktober ontving ik een bevestiging dat mijn aanvraag in behandeling was. Met een bevestigingsnummer. Dit nummer kon ik online checken. Cool! Helaas bleek de wachttijd toch iets langer. Op het scherm verscheen een wachttijd van 7 tot 11 maanden. Shit! Wederom: na een klein baalmoment deal je er maar mee (wat moet je anders), maar frustrerend was het zeker.
Afgelopen maandag googelde ik maar weer eens ‘EAD L2 spouse news”. Wat bleek? Een groep expat partners, dat in hetzelfde schuitje zat als ik, had een rechtszaak aangespannen tegen de Amerikaanse overheid. En gewonnen. Expat partners van L1-visumhouders mogen voortaan werken, voordat ze een EAD hebben. Vol ongeloof staarde ik naar het scherm. Want wederom: hoewel je ermee dealt, vond ik het zeker niet altijd makkelijk. Toch ben ik nu vooral blij. Heel erg blij. Holy shit!
Conclusie: internationaal verhuizen kan op het gebied van bureaucratie nogal frustrerend zijn. Maar dat hoort er wel echt bij. On the bright sight: het geeft mij wel weer iets om over te schrijven.