Bescheidenheid siert de mens, of: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Als gezegdes iets onthullen over een volksaard, zou het zomaar zo kunnen zijn dat met je kop boven het maaiveld uitsteken niet echt wordt gewaardeerd door ons Hollanders. Hoge bomen vangen veel wind, zeggen we misschien zelfs waarschuwend tegen iemand die het een beetje in z’n bol heeft.
Ik heb inmiddels de indruk dat ze in New York een iets andere kijken hebben op dit soort (Nederlandse) deugden. Een paar voorbeelden.
“Hi it’s me!”, zegt een meisje dat naast mij op de stoep loopt. “So I got GREAT news!”. Ik spits mijn oren, want ik vind het stiekem wel leuk om te horen hoe blij ze is. “I got promoted!”, vertelt ze. Om aan te vullen met: “which is quite impressive, because I basically work there for three years now”. “This also means I have people working below me, that have been there longer”, voegt ze ook nog even toe. Ik moet gniffelen. Ze lijkt totaal niet bezig met wat anderen op straat van haar denken en owned gewoon helemaal haar moment. Heerlijk.
Ook oud-New Yorker Joey Jac, woonachtig in Amsterdam, viel de Nederlandse neiging om niet op te vallen op. In een van zijn YouTube-video’s gaat hij in op de Amsterdamse mode in en vergelijkt deze met die New York. Hij constateert onder andere dat Nederlandse vrouwen zich niet heel erg opdossen als ze naar een feestje gaan. Liever een spijkerbroek dan een jurkje (guilty). Joey legt uit dat dit in New York bijna tegenovergesteld is. De houding van de New Yorkse dames op een feestje is: “I wanna stand out!”, terwijl Nederlanders neigen naar: “I want to blend in”.
En ben je in New York een ‘belachelijk groot succes’ (in de woorden van Ivo Niehe*), dan hang je als je goed geboerd hebt gewoon een bord met je naam op een museum, faculteit of bankje in het park. Op zich is het natuurlijk mooi, dat een vermogende familie aan filantropie doet. Toch vind ik dit als Nederlandse weer een beetje overdreven. Aan de andere kant: wij hebben ook genoeg straten, pleinen en gebouwen die vernoemd zijn naar iemand. Alleen hebben die er dan weer niet voor betaald.
Terug naar die Nederlandse gezegdes en culturele houding ten opzichte van opvallen. Toen we naar New York gingen, leek het me leuk om hier wekelijks verhalen over te schrijven, in eerste instantie voor mijn oma, zodat ze een beetje op de hoogte kon blijven van onze avonturen. Hoe moeilijk kon dat zijn? We gingen genoeg meemaken en ik zou me vast wel verbazen over die nieuwe cultuur (tot nu zeker waar).
Totdat ik vervolgens bedacht dat een blog misschien ook wel leuk was, zo konden anderen ook een beetje op de hoogte blijven. Daarnaast bleef ik op deze manier wekelijks schrijven, ook leuk als werkloze copywriter.
Maar… dat bleek spannend. Zal wel weer te maken hebben met een combinatie van die Nederlandse houding (zie hierboven) en ouder zijn dan 30 jaar, oftewel iemand die zich het leven zonder alle social media nog heel goed kan herinneren (en waarderen).
Aan de andere kant, het is ontzettend leuk om te schrijven. Dus ik ga er toch maar lekker mee door. En om eerlijk te zijn: de reacties tot nu toe zijn uitsluitend heel erg leuk en lief. Daarom een Amerikaanse afsluiting: “Thanks for the support guys!”
*uitspraak van Ivo Niehe bij Pauw en Witteman (alweer tien jaar geleden). Als je het fragment niet kent, aanrader om even op te zoeken op YouTube :))
Alle blogs