6 maart 2022 – Toen we in 2015 een bezoekje aan New York brachten, moesten we bij het One World Trade Center museum door douane-achtige poortjes. Om de een of andere reden duurde het bij Jasper wat langer. Ik had honger, er zat nog een appel in m’n tas. Ik nam er een hap uit. Op zo’n tien meter van de poortjes. In een grote hal.
“Maaaadam, could you PLEASE eat that apple on the other side of the line!!”, ik verslikte me bijna. Een veiligheidsmedewerker keek me streng aan en gebaarde naar de lijn op de grond (waar ik een halve meter vanaf stond). Ik deed één stap opzij (over de lijn). “Can I eat it here?”, vroeg ik. “YES!”, antwoordde de vrouw, waarna ze doorliep.
Het lijkt een beetje bij Amerika te horen. Het geven van nogal Heel Erg Duidelijke Instructies én het grote aantal medewerkers dat er is om dit te doen. Crowdmanagement 2.0.
Zo staan er regelmatig twee vrouwen op een kruispunt naast ons gebouw het verkeer te ‘leiden’. Er zijn alleen ook gewoon stoplichten voor het verkeer, voetgangerslichten voor de voetgangers én zebra’s. Als het licht voor de voetgangers groen is (of eigenlijk wit), gaan ze op de straat staan. Maar de auto’s hebben dan een rood licht. Ik vind het maar vreemd.
Derde voorbeeld: in een van de supermarkten waar ik vaak kom, is het managen van de rij tot een kunst verheven. Zo is er een eerste persoon met een bordje om aan te geven waar de rij begint. Vervolgens staat er een tweede medewerker bij het eindpunt van de rij. Je mag hier bijna doorlopen naar de kassa’s.
Toch moet je nog even wachten. Medewerker nummer twee maakt dan namelijk contact met medeweker nummer drie. Deze staat op een trap en overziet alle kassa’s. Als deze knikt naar nummer twee, krijg je te horen dat je door mag lopen naar nummer drie. Nummer drie laat je vervolgens weten bij welke kassa je kunt gaan afrekenen.
Uiteraard zorgt het ervoor dat iedereen Heel Erg Rustig staat te wachten. Dat is natuurlijk fijn, maar wederom voelt het een beetje overdreven. Zeker omdat ik de gemiddelde Amerikaan extreem rustig vind in situaties als deze.
Als het grote aantal crowd managers mij hier opvalt, hebben we in Nederland dan echt geen mensen die instructies geven? De enige plekken die ik op dit moment kan bedenken zijn bij de pondjes in Amsterdam en de gastheren- en gastvrouwen bij de stadsloketten.
En laten we eerlijk zijn: in Nederland hebben we al die crowd managers ook eigenlijk helemaal niet nodig. Iedere Nederlander is namelijk een crowd manager.
Durft iemand te praten in de stiltecoupé? Er is altijd wel iemand die, de soms totaal onwetende toerist, fijntjes wijst op het feit dat dit toch écht niet de bedoeling is. Hetzelfde geldt voor toeristen die op het fietspad lopen (This is a CYCLING LANE!).
Ook moest ik laatst een beetje lachen om de scene in de Amerikaanse serie “Just Like That’ waarin het karakter Carrie nog liever de hele nacht wakker ligt, dan dat ze haar buurvrouw (eerlijk) vertelt dat ze toch wel een beetje overlast ervaart van de harde muziek en de vele feestjes.
In Amsterdam niet hoor. Zo ging ons laatste feestje aan de Wichersstraat wat te lang door. De overburen hadden hier last van en lieten ons dit gelukkig gewoon weten. Op straat hielden ze een van onze gasten staande, die de boodschap aan ons doorgaf bij binnenkomst. Uiteraard hebben we daarna de muziek uitgezet en de ramen dichtgedaan. Dus nogmaals: sorry (over)buren. En gewoon heerlijk direct opgelost wat mij betreft.