11 februari 2022 – Toen we in september voor het eerst door de straten van Manhattan liepen, was ik nogal in shock over de vele daklozen op straat. Het weer was nog een stuk warmer en sommige delen van de stoep in Midtown, waar we toen in een hotel zaten, waren veranderd in een soort mini-campings (vooral bij gebouwen die tijdelijk leegstonden/verbouwd werden).
Blijkbaar is op dit moment het aantal daklozen in New York City niet zo hoog geweest sinds de grote depressie in de jaren 30. Voornaamste reden van de vele homelessness in New York City: een tekort aan betaalbare huizen (zie linkje).
Los van hoe factoren als de coronacrisis, politieke keuzes en de manier waarop systemen werken, hier allemaal aan bijdragen, wilde ik deze week ook hier eens over vertellen. Want als je aan New York denkt, denk je niet direct aan daklozen. Tenminste, ik wist er niet vanaf.
Allereerst is het gewoon verschrikkelijk om mensen te zien die het zo moeilijk hebben. Veel daklozen op straat, waarvan je het direct ziet, kampen overduidelijk met drugsproblemen en mentale ziektes. Ze hebben het zwaar. Hierbij maakt het grote contrast met de extreme rijkdom die soms letterlijk een meter verderop wel aanwezig is, de situatie wat mij betreft extra pijnlijk.
Gelukkig zijn er wel allerlei organisaties die mensen helpen. Zo zagen we in de straat naast het kantoor van Jasper een kerk die ’s ochtends eten uitdeelt en schijnen er veel opvangcentra te zijn. Daarnaast heeft de nieuwe burgemeester al verschillende keren gezegd dat hij wil werken aan oplossingen voor de vele daklozen. Bijvoorbeeld door meer betaalbare woningen te realiseren.
Op straat worden veel daklozen simpelweg genegeerd. Ook door mij. Hoewel het volledig tegen je natuur ingaat, wil je namelijk niet de aandacht op je vestigen. Vooral als je alleen bent. Pijnlijk maar waar. Er zijn namelijk de laatste weken berichten geweest over mensen die zijn aangevallen.
Tegelijkertijd heb je soms ook hele grappige interacties en zie je mensen op creatieve manieren geld verdienen. Zo hield bij de bank laatst iemand de deur open voor mensen en zie je natuurlijk optredens in de metro. Ik maakte tijdens een rit naar Brooklyn mee dat een vrouw beweerde dat ze had meegeschreven aan een lied van de Spice Girls, dat ze vervolgens zong. Iedereen moest lachen en ze verzamelde best wat geld. En misschien was het wel echt waar, wie weet.
Afgelopen zondag sprak een jongen mij aan (hij zag er niet dakloos uit). Ik dacht dat hij de weg wilde vragen. “Wow, thank you for stopping! That’s SO nice. I’m actually shocked!”. Ik vroeg hem wat hij wilde weten (ik dacht dat hij de weg ging vragen). Hij vertelde dat hij dakloos was en wat geld nodig had. Ik had op dat moment geen cash bij me, maar we stonden voor een supermarkt. “Can I buy you something, maybe?”, opperde ik. “Do you have Venmo?”, vroeg de jongen. “No sorry”. Daarna draaide hij zich, zonder wat te zeggen, om en liep hij verder. Venmo is het Amerikaanse Tikkie.
Tja.
Cijfers over daklozen in NYC: https://www.coalitionforthehomeless.org/basic-facts-about-homelessness-new-york-city/