27-10-2021 – Aangezien ik tegenwoordig wekelijks wat schrijf over ons avontuur in New York, wilde ik mijn Instagram-biografie iets serieuzer inrichten. Natuurlijk inclusief pakkende zin over wie ik ben. Gelukkig kon Google mij precies vertellen hoe je iemand noemt die voor het werk van zijn of haar partner naar het buitenland verhuist. Ik ben een expat partner, accompanying spouse of iets ouderwetser: trailing spouse. Hoe dat bevalt? Wat is er leuk? En wat niet? Een kleine bijna-twee-maanden-update.
Laat ik beginnen met dat mijn leven op dit moment voelt als een droom die uitkomt. Of we nu in het weekend een nieuwe buurt verkennen, een musical zien op Broadway, het MoMa bezoeken, een veel te grote bucket popcorn bestellen in de bioscoop, gaan eten in een rooftop-restaurant of genieten van de skyline van New York tijdens een bezoekje aan Governors Island: soms moet ik gewoon even met mijn ogen knipperen. New York is exciting, er is veel te doen en er zijn nog meer mensen om te ontmoeten.
Ook is het fantastisch dat ik mijn dagen precies zo kan inrichten als ik wil. Een wandeling maken door het Central Park, rennen met de Not So Serious Runners of een middag besteden aan het lezen van blogs en bekijken van video’s van andere expats (op dit moment favoriet). Ik doe waar ik zin in heb. Er zijn (nog) geen verplichtingen naar opdrachtgevers of werkgevers, simpelweg omdat ik nog niet mag werken. De aanvraag voor mijn werkvergunning is pending.
Hoewel dit natuurlijk allemaal heerlijk is, liegen de zoekwoordsuggesties er niet om. Google maar eens het woord ‘trailing spouse’. De eerstvolgende suggesties die ik zie zijn onder andere ‘trailing spouse depression’, ‘trailing spouse divorce rate’ en ‘trailing spouse syndrome’.
Dat laatste komt kort samengevat op het volgende neer. Je offert als expat partner je sociale en professionele leven op. Je verliest kortweg een deel van je identiteit, terwijl je vangnet bestaande uit vrienden en familie niet in de buurt zijn. In mijn geval zitten ze letterlijk aan de andere kant van de wereld en in een andere tijdzone.
Mix dit met het fenomeen ‘culture shock’ en een partner die wel druk is (met een nieuwe baan) en het is alleen maar logisch dat je je niet altijd even prettig voelt.
Ook voor mij is er deze andere kant van de medaille: ik herken de eenzaamheid, culture shock en voel me soms overweldigd door de zeeën aan tijd. En hoewel het misschien logisch lijkt, had ik eerlijk gezegd niet echt rekening gehouden met deze gevoelens. Simpelweg omdat ik dit nog nooit had gedaan. Wel heb ik verschillende gesprekken gehad met een coach via KPMG. Hierdoor kende ik wat theorieën en modellen over hoe ik me zou gaan voelen. Maar het echt meemaken, is wel een ander verhaal.
Zo vond ik het de eerste dag dat Jasper naar kantoor ging spannend. Gewoon, omdat hij de hele dag weg zou zijn en ik dan in een stad was waar ik letterlijk niemand kende. Vervolgens vond ik dit maar raar van mezelf, omdat Jasper in Amsterdam soms wekenlang overwerkte en ik best wel kon genieten van avonden alleen zijn. Ook kan ik jaloers zijn als Jasper in pak naar kantoor vertrekt (hij heeft wel werk!) of gaat borrelen met collega’s (hij heeft wel collega’s!). Kortom, er zitten voor mij ook zeker moeilijke momenten tussen.
Hoe ik daarmee deal? “Distraction is one of the best remedies for, well basically a lot”, zei mijn scritpiebegeleider ooit tegen mij. “Wees in het begin niet al te streng voor jezelf”, adviseerde de coach die ik sprak. Ik geloof dat een mix van beide adviezen voor mij op dit moment prima werkt.
Want ik doe veel leuke dingen. En terwijl ik schrijf, wandel, lees, sport, foto’s maak, werk aan mijn WordPress-vaardigheden, uitgebreid kook, de stad ontdek, yoghurt leer maken, grappige gesprekken heb met extraverte Amerikanen, collega’s van Jasper ontmoet, deelneem aan Meetups’s en plaatsneem in een café in Brooklyn voor een wekelijkse coworking session met andere vrouwelijke digital nomads… oefen ik wat vaardigheden waar ik in Nederland zeker niet dagelijks druk mee was. Ik stel me open voor nieuwe mensen, maak kennis met een andere cultuur en ontdek wie ik eigenlijk ben zonder een veertigurige werkweek.
A piece of cake? Niet echt. Exciting? Dat dan weer wel.