3-10-2021 – In 2017 zegde ik mijn dienstverband bij de Gemeente Amsterdam op. Na een zenuwslopend gesprek (vond ik) met mijn toenmalige manager (die heel lief reageerde), ging ik lunchen met collega T. Hij was net vader geworden. Hij straalde van trots en liet me foto’s van zijn kersverse dochter zien. “Weet je, ik heb het gevoel alsof ik lid ben van een nieuwe club: de club van ouders. Ineens hoor je daarbij.” De afgelopen week schoot dit gesprek me ineens weer te binnen.
Door onze move naar New York, horen Jasper en ik namelijk bij de expatclub en de club van Nederlanders/internationals in New York. En wat is het fijn om daarbij te horen. Zo waren we vorig weekend bij een event georganiseerd voor Nederlanders in New York (met broodjes haring) en spraken we afgelopen weekend af met H., met wie ik in Amsterdam in het bestuur van de zaalvoetbalvereniging zat in Amsterdam. Zo fijn om een vertrouwd gezicht te zien en ervaringen te delen. Verry gezellig!
Ook maakte ik tijdens de Latin Low les* in de sportschool kennis met Maria. Een Canadese die op negentienjarige leeftijd helemaal alleen in New York is gaan wonen voor een jaar acteerlessen. Voordat de les begon, hadden we het even over wonen in New York. Zij vond de stad nogal overweldigend. Ik ook vertelde ik, “and I’m already 31!”. Eigenlijk was ik wel onder de indruk van haar. Want ik weet vrijwel zeker dat ik zo’n stap op die leeftijd niet had gezet (eng!).
En als sociaal psycholoog wil ik ‘m er toch even ingooien. De experience bias. Het frame waarmee je de wereld ziet, wordt voor een groot deel bepaald door je eigen ervaringen. Niet alleen de toekomstige, maar ook die uit het verleden. Zo was ik bijvoorbeeld als 23-jarige, na paar maanden full time werken, oprecht verbaasd over hoe mijn ouders alles altijd hadden gedaan. Naast veertig uur werken, een huishouden runnen en een sociaal leven ook nog je dochter naar het Noorden van Friesland rijden op je vrije zaterdag voor een voetbalwedstrijd. Wauw. Achteraf had ik hier nogal respect voor (en nogmaals thanks papa en mama).
Vriendin C. woonde in New York toen ik net begon met werken. Ze vloog erheen, ik ging haar missen en dat was dat (vanuit mijn perspectief). We bezochten haar een weekje in 2015. Ik belde haar afgelopen week en vroeg haar wat ze eigenlijk miste aan New York, nadat ze vertrokken was. “Dat restaurants tot heel laat openblijven, in Nederland is alles zo vroeg dicht”. Noemde ze onder andere op. Ik had me hiervoor nooit echt gerealiseerd dat ze ook dingen kon missen, nu ze weer terug was.
Ook sprak ik sprak mijn Duitse studievriend T. Hij was tijdens de studententijd gewoon die vriend met wie we het weekend afspraken om boerenbridge te spelen, waarmee we tripjes naar zijn Hamburg maakten en degene die we plaagden als het Duitse elftal verloor. En hij ons natuurlijk als Oranje eerder uit een toernooi lag. Ik vertelde ook hem dat ik eigenlijk nooit zo had stilgestaan bij zijn verhuizing naar Nederland. Hij was gewoon een vriend en hij was toevallig Duits. Hij had een tip voor de komende tijd.
“Go to everything people ask you, even if you think it’s boring. If it was boring, well then it was boring. If you meet new friend, than you maybe found you’re people. Just go!”
Ik hou jullie op de hoogte :).
*Een soort spicy versie van Zumba met onder andere moves. Nee ik bakte er niks van. Was wel fantastisch om te doen (ik ga vandaag weer).