15 december 2021 – Afgelopen weekend waren we met collega’s van Jasper bij een NBA-wedstrijd in Madison Square Garden. Dat kon nog gewoon (heel veel publiek bij een wedstrijd). Maar: aangezien New York de afgelopen week dé Omicron-stad van Amerika is geworden, zullen ook hier dingen gaan veranderen (verwacht ik).
Terug naar de wedstrijd. Hoewel het natuurlijk ging om de match tussen de New York Knicks tegen de Milwaukee Bucks, was het entertainment-niveau rondom de minuten dat er werd gespeeld, op z’n Amerikaans, hoog. Cheerleaders, vuurwerk en T-shirt-kanonnen: het was er allemaal. Ook zat het publiek, op z’n Amerikaans, lekker hoog in de energie.
Na een voorprogramma bestaande uit onder andere een wedstrijd tussen twee jeugdteams, filmpjes met babyfoto’s van de spelers en een live performance van het volkslied, kan de wedstrijd beginnen. Direct na het fluitsignaal begint een organist te spelen die live het spel begeleidt. Voor het publiek zijn de klanken een signaal om mee te zingen als de Knicks moeten verdedigen. Zodra de bal in het bezit is van de Milwaukee Bucks, klinkt de muzikale intro voor “Defence! Defence! Defence!”. Het publiek, vaak uitgedost in merchandise van de Knicks, doet hier uiteraard enthousiast aan mee. Ook zingen ze, om het team aan te moedigen “Go New York Go New York Go!” en de stadionomroeper zegt op een plagerig toontje “Bing Bong!”, als de Knicks een driepunter scoren.
Na wat research kwam ik erachter dat deze laatste catchphrase pas sinds dit seizoen populair is. Het is een verwijzing naar het geluid dat je in de metro hoort, als de deuren sluiten. Het werd populair door een verslag van het social-account @sidetalknyc, waarin een jongen het riep, tijdens het vieren van een overwinning dit seizoen. Oftewel: een echt New Yorks geluid, om een echt New Yorks team aan te moedigen. Helaas gebruiken tegenstanders het inmiddels ook om terug te klieren. Bijvoorbeeld door “Bing Bong + de uitslag” op social media te plaatsen, als ze de Knicks hebben verslagen.
Ook begint het publiek af en toe enorm hard te klappen en juichen tijdens een time-out. Dit volgt na het afspelen van een filmpjes waarin aan de hand van een filmfragment of bekend moment, een acteur, sporter, zanger of andere celebrity wordt geïntroduceerd. Deze bekendheid zit op een van de beste plekken aan het veld: de celebrity row. Als deze ster na de introductie vervolgens naar de camera zwaait, ontploft het stadion negen van de tien keer.
Uiteraard slimme marketing van de Knicks. Als er flink wat bekendheden in je stad wonen, geef je ze gewoon de beste plekken bij je wedstrijd. The crowd loves it! Wij waren blessed met de aanwezigheid van onder andere acteur Michael J. Fox (ik kende hem niet, Jasper wel).
Dan mijn favoriet. De Awkward Dad Dance Cam. Tegen het einde van de wedstrijd, mogen vaders hun danskunsten showen aan de rest van het stadion. Waar in Nederland de meeste vaders (denk ik) zouden blijven zitten, staan er hier genoeg op die maar wat graag willen dat de camera hun filmt. De dansjes die voorbij kwamen, vielen inderdaad in de categorie awkward dance moves. (Loved it).
Sport is groot in Amerika. Heel groot. American football, basketbal, ice hockey en baseball kun je, door de tijdverschillen binnen dit gigantische land, op vrijwel elk moment van de dag op tv of in een café volgen en iedere Amerikaan die ik spreek heeft een ‘eigen’ team, waarvan hij of zij fan is. Kortom, het zit echt ingebakken in de cultuur. Als je langskomt in New York, is het heel leuk om eens bij een game te gaan kijken. Zelfs als je verder nooit naar de desbetreffende sport kijkt. Je kijkt gegarandeerd je ogen uit.