27 augustus 2022 – In mei startte ik als Marketing Lead bij Owlin in New York. Hierdoor reis ik nu drie dagen per week naar kantoor. Over hoe dat is (die reis naar kantoor).
De dag begint natuurlijk in de metro. Aangezien de zes al een lang traject heeft afgelegd door Harlem en The Bronx, stap ik in een volle coupé in. Toch is het er, los van het lawaai dat de metro maakt, vrij stil. Mensen staren voor zich uit, lezen een boek, doen een dutje of scrollen op hun mobiel. Nog even zitten. Nog even niks voordat de werk- of schooldag dag begint. De halte waar ik uitstap, is het eindstation van deze metro. De coupé meestal leeg als we aankomen bij halte Brooklyn Bridge.
Eigenlijk is de metrohalte Fulton Street dichterbij de plek waar ik werk, maar dan moet ik overstappen. En is de wandeling korter. En die tien minuten voor de werkdag zijn juist wel prettig. Ik wandel het Financial District in langs het groene City Hall Park. Achter het hek ligt het oude stadhuis waar burgemeester Adams zijn kantoor heeft. Het is druk op de stoep. Ik voel me een echte New Yorker.
IJverige toeristen beginnen vroeg in de ochtend aan een wandeling over de Brooklyn Bridge. Ambtenaren, stagiaires, zakenmannen- en vrouwen lopen in hoog tempo naar de wolkenkrabber waar ze werken. Natuurlijk mét een beker verse koffie in hun hand. Nanny’s en moeders proberen de kinderen in het gareel te houden, zodat ze heelhuids aankomen bij hun school of day care. Een groepje construction workers zit op hun koelboxen. Terwijl ze tijdens hun break sippen van hun beker koffie, slaan ze het tafereel gaande.
Als ik de hoek om sla bij St. Paul’s Chapel, is mijn eindbestemming niet te missen. Ik werk namelijk in het hoogste gebouw van de stad: het One World Trade Center.
Bij binnenkomst moet ik me melden bij een balie. Nu ik hier een paar maanden werk, weet ik een ding zeker: echt niemand komt zomaar dit gebouw in. Als ik geluk heb, ben ik al aangemeld door de balie van de verdieping waar ik werk en kan ik, nadat mijn tas door een scan is gegaan, om iets over half negen de eerste lift instappen. Op verdieping 64 moet ik namelijk overstappen naar lift nummer twee. Deze brengt me naar verdieping 85 (inderdaad, toch nog een overstap).
Ik klap mijn laptop open en groet mijn collega’s die meestal tot de lunch (Amerikaanse tijd) in calls zitten. Dat is namelijk het tijdstip waarop de collega’s in Nederland (meestal) stoppen met werken.
Aangezien het in augustus erg warm is in de stad, voelt de airco bij binnenkomst nog wel lekker. Maar zoals wel vaker in dit land, merk je na een tijdje dat deze toch wel erg koud staat. Na een uur is het daarom tijd om een trui aan te doen (ook al is het buiten 32 graden). Dit zit tegenwoordig dus standaard in mijn tas.
Tijdens de lunch halen we een broodje en nemen we plaats op een bankje dat uitkijkt over het 9/11 memorial. Het is er altijd druk: vrijwel iedereen die de stad bekijkt, komt het indrukwekkende monument bekijken. Na de lunch lopen we met de papieren zakjes waar naar binnen. Pas op de 85e verdieping kunnen we het afval weggooien. Er staan namelijk geen prullenbakken om het gebouw. Wederom: veiligheidsissues.
Vriendin Carlien vroeg me laatst of ik tegenwoordig niet elke dag weer heel bijzonder vind om te werken op de plek waar ik nu werk. Het eerlijke antwoord is ‘nee’. Zoals uit bovenstaande beschrijving vast blijkt, ontstaan er nou eenmaal heel snel gewoontes en routines. Meestal besef ik me weer even hoe bijzonder deze werkplek is, als er mensen worden rondgeleid op onze verdieping.
Vrijwel altijd lopen ze naar de ramen om foto’s en filmpjes te maken. Automatisch kijk je dan even op van je laptop om mee te genieten van het uitzicht over Brooklyn, Governors Island en het Financial District. Zeker een stunning view. Maar binnen een paar seconden kijk ik vervolgens gewoon weer naar het scherm van mijn laptop.