Deze blog schreef ik eind december.
‘Ik moet er niet aan denken dat jullie straks teruggaan’, zei vriendin Nienke een tijdje geleden. ‘Ik ook niet’, antwoordde ik.
Toch zijn we er natuurlijk steeds meer mee bezig. Omdat we zelf de eerste dingen maar weer moeten regelen, of omdat iemand anders erover begint.
Zo belden we laatst op dezelfde dag met mijn ouders en die van Jasper. Toevallig (of niet) vroegen ze allemaal of we er al zin in hadden om terug te gaan (antwoord ja en nee) en of we al bezig waren met het vinden van een appartement (antwoord ja we schrijven ons in bij makelaars en houden het aanbod op Funda in de gaten).
‘Wie ben ik’, vroeg ik me na dit rustige antwoord af. Nadat we in New York vrij snel een appartement vonden, heb ik de hoop dat dit in Amsterdam ook wel gaat lukken. Misschien onterecht, maar dat zien we dan wel weer.
Soms sturen vriendinnen foto’s van Amsterdam. Het Westerpark. Onze oude straat. De plek waar Jasper en ik zijn getrouwd. Altijd voel ik dan een vleugje heimwee. Want natuurlijk heb ik er zin in om weer lekker door de stad te fietsen. Af te spreken met onze vrienden daar. Te zwemmen in zo’n prachtig Nederlands zwembad (random, maar ja die zijn eigenlijk altijd heel erg mooi).
Ook via familie-appgroepen komen er regelmatig plaatjes voorbij van gezellige bijeenkomsten. Een foto van oma, borrel in Dalfsen of etentje op Ameland? Heeft hetzelfde effect als een foto van Amsterdam. Ik zou er graag even zijn.
Tegelijkertijd weet ik ook wel dat ik soms nu al heimwee heb naar alle leuke dingen die we hier doen. Via mijn iPhone kijk ik soms filmpjes die gegenereerd worden op basis van mijn fotorol (terugblikken voor jou). Lekker sentimenteel.
In de eerste maanden spat het enthousiasme in combinatie met onzekerheid van het scherm af. En wat deden we veel! We gedroegen ons als toeristen in eigen stad. We wandelden over de Brooklyn Bridge, verkenden bijna elke wijk in de weekenden en dompelden ons onder in het gigantische culturele aanbod van New York City.
Daarna volgende de eerste tripjes de stad uit (wandelen up state en naar Washington). De gezellige avondjes en het verder verkennen van de stad met ons KPMG-clubje (basketbalwedstrijd, stand up comedy, Macy’s parade). De vele, vele wandelingen die ik maakte als dog walker voor een buurmeisjemet hond Jasper (geen grap) in Central Park. Het oppassen bij Nederlandse gezinnen. De eerste bezoekjes uit Nederland. Ik heb er nu al heimwee naar.
Ik wil het daarom nu nog even helemaal omarmen. Tripjes maken, naar feesten gaan, werken bij Owlin, wandelen door de stad, Zumba op maandagavond, brunchen, afspreken met vrienden, naar het theater, boodschappen doen bij het gekke supermarktje om de hoek, een yogales volgen, de doorman groeten, kletsen in de lift met mensen uit ons gebouw, de groenteman groeten, in een te volle metro staan, naar een sportwedstrijd (ijshockey staat nog op de lijst), m’n telefoon pakken om een zonsondergang vast te leggen, zwemmen, musea bezoeken, een koffie halen voor onderweg, wandelen door Central Park, mensen die ik niet ken vertellen dat ze zo’n leuke hond hebben (Jasper is verhuisd naar Boston, ik mis hem), tripjes maken naar andere pekken in de US, een nieuw restaurant ontdekken.
Gewoon. Nog even.