9 juli 2022 –Deze blog gaat over het Amerikaanse verzekeringssysteem. Of nouja, wat ik er zo’n beetje van meekrijg. Eerst een kleine intro.
Na een dagje werken vanuit huis, besloten Jasper en ik laatst om een biertje te drinken in een kroeg om de hoek. Het was het einde van de middag en, zoals vaker in kroegen in New York op dit tijdstip van de dag, was het er gezellig druk aan de bar. Hier zitten trouwens iets vaker dan in Nederland (heb ik het idee) gasten alleen te genieten van een drankje. Zo ook een Franse vrouw, in gedachten verzonken op haar telefoon.
We genoten van ons biertje, totdat de Française per ongeluk haar wijnglas omstootte. Ze excuseerde zich en maakte direct aanstalten om de glasscherven op te pakken, zodat ze deze aan de barman kon geven (die het erg druk had). Dat was alleen niet de bedoeling. “DON’T TOUCH IT!!”, waarschuwde hij de vrouw. “This is actually a liability for us!”. Verbaasd keek ze hem aan, terwijl ze de glasscherven voorzichtig teruglegde op de bar.
Hoewel het natuurlijk niet zoveel voorstelt, was het wel weer zo’n typisch moment waarop je bewust wordt van een cultuurverschil. Waar in Nederland de meeste barmannen (volgens mij) de glasscherven zouden aanpakken en ‘dankjewel’ zouden zeggen, zit hier vaak een soort extreme voorzichtigheid in het alledaagse handelen. Wat wij dan maar een beetje overdreven vinden (en Fransen ook geloof ik). Maar: iemand zou je maar aanklagen.
Ik laat af en toe een hond uit voor een buurvrouw in het gebouw. Het is een enorm lief beest, maar heeft één probleem: hij heeft niet helemaal door dat hij, in vergelijking met andere honden, nogal een reus is. Daarnaast is het een puppy (jonger dan 2 jaar) en heeft hij een ontzettend outgoing karakter. Oftewel: als je door Central Park loopt, wil de lieverd gewoon heel graag elke andere hond groeten. Vaak vinden andere hondeneigenaren dit geen enkel probleem. En de andere honden al helemaal niet.
Maar soms wel. Kwispelend liep de hond af op een (veel) kleiner exemplaar. “Is your dog friendly?”, vraag ik meestal. Of: “Does your dog want to say hi?”. Als dat het geval is, dan mag de hond natuurlijk hoi zeggen. Toch schrok de wat kleinere hond nogal van de gigantische hond die enthousiast een sprong zijn kant op maakte, waardoor hij letterlijk van zich afbeet. In de neus van de grote hond. Die begon te piepen en verschool zich achter mij. De kras viel gelukkig mee, maar het bloedde een beetje en het deed natuurlijk gewoon pijn. Ik appte mijn buurvrouw een foto en vertelde haar wat er was gebeurd.
“WOW, you know that she could actually sue you?”, reageerde een Amerikaanse kennis die ik die avond sprak. “Uh, no?”.
En dan nog iets wat ik onlangs pas heb ‘leren’ zien. Ik hoorde van een Nederlandse die ik een tijdje geleden sprak (ze heeft een zoontje) dat veel ouders hun kinderen hier liever niet ‘los’ laten lopen. Zie kiezen liever voor de veilige optie. De kinderen worden in kinderwagens naar de speeltuin gereden en mogen daar dan pas hun gang gaan.
Sinds ik dat weet, zie ik dus plotseling allemaal hele grote kinderen in kinderwagens zitten.