21 juli 2022- Als we hier 20 maanden blijven, dan waren we op 1 juli over de helft. Over hoe dat is.
Toen ik hier in september het vliegtuig uitstapte, had ik over nogal wat dingen geen idee. Geen idee waar ik ging wonen (ok ergens in NYC). Geen idee wie ik allemaal ging ontmoeten (ok Amerikanen en vast veel andere expats). En vooral geen idee over wat ik precies zou gaan doen (ok natuurlijk had ik wel een soort plan en idee: ik wilde als zelfstandig contentmarketeer werken voor Nederlandse klanten, maar dat moest allemaal nog maar even gaan lukken).
Hoewel mensen tegen je zeggen “Heerlijk, alles nog voor je!”, voelde dat in het begin toch niet echt zo. Hoewel we natuurlijk genoten van het feit dat we er eindelijk waren, voelde het ook als een paar weken waar je even doorheen moest. Gelukkig vormde het appartement vrij weinig problemen. Nu moet ook eerlijk gezegd worden dat we hierbij hulp kregen van KPMG. En we wonen nog steeds op die fijne plek in de UES.
Zouden we opnieuw in New York gaan wonen? Dan kozen we waarschijnlijk weer voor deze plek. De ligging ten opzichte van het werk van Jasper is namelijk ideaal, met de metro ben je overal wel binnen een half uur, we wandelen zo het Central Park in en het uitzicht is ook niet verkeerd.
Mensen ontmoeten gaat natuurlijk wat langzamer. Maar, na zo’n tien maanden durf ik wel te stellen dat we het erg gezellig hebben. Het overgrote deel van onze vrienden zijn trouwens andere (Nederlandse) expats. Het blijft namelijk een beetje een gek concept: ergens naartoe gaan en weten dat het tijdelijk is (hoewel dat natuurlijk niet zo hoeft te zijn). Dat weten de mensen die je hier ontmoet (en niet Nederlands zijn) natuurlijk ook wel. Oftewel: de gemiddelde New Yorker heeft gewoon een vol leven dat ze in meerdere jaren hebben opgebouwd.
Andere expats die je ontmoet hebben dat niet (geen vrienden en geen familie). En dan kan het snel gaan. Zo vierden we met Nienke en Guus-Jan (Nienke is een collega van Jasper) dit jaar zelfs kerst.
Wat betreft het werken als zelfstandige, waarmee ik begon in februari, na drie losse klussen volledig te hebben afgerond aan de keukentafel, werk ik inmiddels drie dagen (op kantoor) als Marketing Lead bij Owlin. En dat is zó leuk.
Niet alleen omdat het een fijn bedrijf is, waar genoeg te doen is en waar ik veel vrijheid en vertrouwen krijg om mijn werk te doen, maar óók omdat het allemaal zo heerlijk echt is. ’s Ochtends in de metro naar je werk. Lunchen met je collega’s. Met de lift naar de 85e verdieping van de Freedom Tower. Een vrijdagmiddagborrel. Met de metro weer naar huis. Net echt.
Terug naar over de helft zijn en hoe dat is. Of nou ja, we zijn er inmiddels alweer overheen. De laatste weken dient zich het volgende concept alweer aan: FOHMO. Fear Of Having Missed Out.
Ik zal even uitleggen wat dit is. Hoewel we hier dus nog even zitten, speelt het gevoel steeds meer dat we zoveel mogelijk leuke dingen willen (blijven) doen. Ontdekken. De stad (en het land) zien. Een beetje doordat je steeds vaker denkt aan hoe het straks weer zal zijn in Nederland. En dat je dan dus niet wil denken: ‘had ik dat ook nog maar gedaan’.
Natuurlijk ook een beetje vermoeiend hoor, die gedachte. Maar aan de andere kant een mooie reden om op pad te gaan. Zo gaan we vanavond een film kijken in het park in Brooklyn.
Dat wilden we nog doen.